Wantrouwen
Op 10 januari 2022 zaten vele Groningers vanaf het vroege ochtenduur in spanning achter hun computer, als ze die tenminste hebben. Ze hoopten op een verbeterings-en verduurzamingssubsidie voor hun al jaren door aardbevingen geplaagde woning. Het is ze gegund, na zoveel ellende door de gaswinning en het gedrag van NAM en overheid, in deze digitale tombola door te dringen, maar de subsidiepot was weer voortijdig op, zoals in een vorige sessie al eens gebeurde.
‘Jouw plek: 3287,’ stond er bijvoorbeeld met een wachttijd die steeds verder opliep. Maar had je pech, dan stond er nummer 30 duizend zoveel met een wachttijd van vele uren. De nog grotere pechvogels zagen ‘wachtkamer vol’ staan. Wel met excuses.
Je moest overigens een dag vrij nemen om kans te maken op een bijdrage waar je recht op hebt. Maar dat terzijde, want ik wil me niet al te kwaad maken, terwijl het natuurlijk schandalig is hoe overheid en SNN met hun megabegrotingen dit flikten. Het is de arrogantie van de macht. Daar komt nog bij dat dit uit de kluiten gegroeide ‘systeem’ ervaring met digitaal verkeer veronderstelt.
Nu ben ik zelf redelijk bedreven in dit soort sessies, omdat ik beroepshalve vele subsidies aanvraag. Dus op een of andere manier lukte het mij wel, al was het wellicht puur geluk. Ik kan me voorstellen dat mensen zonder deze achtergrond grote moeite hadden in dit doolhof de weg te vinden en er moedeloos en razend van werden en nog steeds zijn. Miljoenen verdwijnen in deze op hol geslagen administratie. Ze verschaft werk aan een paar duizend mensen die voor een aanzienlijk deel geen ervaringsdeskundigen zijn. Het is dan ook een systeem dat zichzelf in stand houdt. Probeer daar maar eens vanaf te komen.
We weten inmiddels welke storm van protest deze aanpak heeft veroorzaakt. De helft van de rechthebbenden viste naast het net als in een ordinaire loterij, de woede ontbrandde in een massale fakkeloptocht en onze nieuwe Staatssecretaris Mijnbouw Hans Vijlbrief kwam op bezoek met de toezegging van de ontbrekende 250 miljoen Ik hoop dat hij zijn belofte nakomt en dat dit geld niet eerst door dezelfde absurde geldverslindende bureaucratische molen moet voordat het daar komt waar het thuishoort: bij de bewoners van het aardbevingsgebied.
Dit hele gebeuren staat voor wat er mis in de huidige tijd. Het is een symptoom van een veel breder probleem. Onze samenleving is gaandeweg verworden tot een systeem waarin het vermijden van risico’s, wantrouwen in de burger en het afschuiven van verantwoordelijkheden drijfveren zijn.Ons hele leven wordt in een bizarre bureaucratie gedrongen, dichtgetimmerd met regelingen die maar één doel lijken te hebben: misbruik voorkomen.
‘BV Nederland’ noemt de op zijn stoel geplakte premier ons ‘gave landje’. Nederland is echter een fabriek geworden, waarin de mensen worden behandeld als kleine kinderen, die in het gareel moeten worden gehouden. De gevolgen zijn griezelig. Types als Baudet en Wilders weten dankbaar gebruik te maken van de angst die in de samenleving terrein wint. Het onderbuikgevoel als richtingwijzer. Dat leidt tot een afschuwelijke maatschappij. Ik maak me niet alleen zorgen. Het maakt mij ook bang.
Hier is een overweging. Ik weet helemaal niet of dit financieel, dan wel procedureel klopt, maar dat kan me eigenlijk niets schelen. Eerst het volgende, want deze overweging is gevoed door wat de voormalige bewoners van het mooie huisje (zie illustratie bovenaan) aan de overkant van onze woning overkwam. Deze mensen zijn door de NAM voor een koopje uitgekocht, nadat ze zelf ongeveer een ton hadden geïnvesteerd. De woning werd door de wijze slechts op winst beluste lieden van de onderneming namelijk onbewoonbaar verklaard. Godzijdank is het huisje als ‘karakteristiek’ aangemerkt door de provincie, waardoorafbreken geen optie was. Dus is het in opdracht van de NAM gerestaureerd en verkocht. Niemand in de burelen in Assen kwam echter op het idee om het die arme mensen gewoon terug te geven. Ze raakten door deze schandalige gang van zaken in de psychische problemen en vertrokken met een grote schuld.
Hier is de overweging. Het gaat in al mijn onschuld en onbevangenheid om de volgende gedachte: keer alle huishoudens in het aardbevingsgebied de marktwaarde van hun huis uit. Je geeft als overheid blijk van vertrouwen en verantwoordelijkheidsbesef en accepteert dat een enkeling onterecht een vergoeding ontvangt. De NAM probeert door het continue frustreren van de vergoedingen de prijs die hij moet betalen over een zo lang mogelijke periode uit te smeren, maar zou in deze gedachte wel eens minder geld kwijt kunnen zijn. Het is maar een idee, een gedachtegang, maar de moeite waard om eens tegen het licht te houden.
Waaromzou je je overigens druk maken over misbruik van subsidies door een enkeling? De NAM en daarmee de staat en het koningshuis als grootaandeelhouders maken al decennia lang misbruik van Groningen als puur wingewest. Het staat voor het nieuwe koloniale denken dat helaas overal ter wereld zijn sporen achterlaat.
Januari 2022
NB. dit is een geactualiseerde en uitgebreide versie van een eerder geplaatst bericht.
